BOER ZOEKT VROUW 2015, AFLEVERING 11: EEN GESLAAGDE CARBIDBUSMETAFOOR, THIERRY BAUDET, EEN BALENPERS EN EEN GROOT KENNER VAN TANTRASEKS EN BASGITAAR.

‘Mijn hele leven lang, heb ik altijd gedacht: als je maar zoekt dan zul je ooit eens vinden.’ Van wie zijn deze filosofische woorden? Kant? Hegel? Schopenhauer?
Nee, van Ron Brandsteder. Je verwacht het niet. ‘Engelen bestaan niet’, zo zei hij, ‘maar vrouwen zoals jij die beheersen echt mijn leven en die passen echt bij mij’.
(Ben ik de enige die het altijd raar vond dat hij het over ‘vrouwen’ had? Over meervoud? Vond ik altijd gek. Normaliter heb je er toch maar eentje nodig? Je hebt toch maar één vrouw nodig voor wie je in je trouwpak in een soeplepel gaat zitten?)
Maar goed, laten we het niet over het liefdesleven van Ron Brandsteder hebben want daar ken ik gore verhalen over, en dan heb ik het nog niet eens over Patty Brard.
Waarom ik erover begon: iedereen heeft gezocht en gevonden. Maar is dat een garantie voor een lang en gelukkig leven samen for ever and ever? Blijft ieder dekseltje dat zijn of haar potje gevonden heeft, ook altijd stevig op dat potje zitten?
Ik wil de clou van het verhaal niet weggeven, maar:
Nee.
Soms hebben we het niet over pot en deksel, maar gewoon over een carbidbus, lieve mensen, De liefde is soms als een carbidbus: vol verwachting klopt je hart, maar na een harde knal kun je gewoon weer van voren af aan beginnen.
Ik weet ook niet waar deze metafoor naartoe gaat, maar ik vertrouw erop dat ik het aan het eind wel weer allemaal aan elkaar brei hoor.

Nancy wil eigenlijk met Tierry Baudet
‘Nou, de reis hebben we overleefd’ sprak Nancy opgelucht, en toen moest dat hele teringweekend nog beginnen. Ze wilde ook geen gezamenlijk bed. Dan maar een stapelbed, zag je Theo denken. Een stapelbed kost dan misschien wat meer versierkunst, maar als je van onderop maar lang genoeg met je voeten tegen de bovenste spiraalbedbodem trapt, dan is ze je op een gegeven moment zo zat dat het ongetwijfeld ‘meisjes plagen, kusjes vragen’ wordt. Zo werkte dat op Groep 8-kamp in Appelscha, en zo werkt het nog altijd.
Maar nee. Zelfs dat niet. Aparte kamers. Nou, om geheel in de geest van dat Groep 8-kamp te blijven: dan hoop je op overlopen.
Maar nee, voordat er enig hoop op overlopen kon zijn, moest er gepraat worden. En dat was niet voor het eerst. Nancy wilde het wéér hebben over communicatie en over je mening geven, en Theo heeft daar dan wel een mening over, maar die mening kan hij altijd vrij slecht communiceren. En zo geraken die twee in een vicieuze praatcirkel waar ze voorlopig met praten niet uitkomen. Ik zei het al eerder: dit los je alleen op met seks. Maar ja, aparte kamers. Het blijkt maar weer dan Nancy wel wil communiceren, maar niet naar MIJ wil luisteren.
Verder bleek uit dat gesprek dat Nancy gewoon graag tegengesproken wil worden. Nancy wil eigenlijk een Thierry Baudet. Een man die haar als een hond behandelt en die zijn wil aan haar oplegt. Heeft net heel vrouwelijk Nederland getracht Baudet verbaal in de kloten te trappen omdat hij poep praat en wij dat helemaal niet willen, krijg je Nancy die bevestigt wat Thierry al die tijd al dacht. Namens Wilhelmina Drucker en al mijn andere feministische vriendinnen: superduperbedankt.
Maar gedurende de citytrip -er werd een fort bekeken, er werd een stad bekeken, er werd gefietst waarbij Theo een verzet trapte alsof hij de Mont Ventoux op moest- zagen wij toch ergens, ongemerkt, de sfeer een beetje veranderen. Er werd wat meer gelonkt, er werden handjes vastgehouden, er werd gelukzalig zwijgend naar de natuur gekeken. Allemaal succesvolle opmaten naar een hete avond in het stapelbed. Theo gaf Nens zelfs een opkontje om iets te bekijken. De erotische spanning knetterde nog niet van de beeldbuis, maar het was tenminste iets. Een strohalm om je aan vast te klampen.
Maar we weten allemaal al hoe dit afloopt. Als men aan het einde van zo’n reis alleen maar kan roepen dat het allemaal zo vertrouwd voelt, dan weet je: dat is een broer-zus relatie en verder is het helemaal NIKS. Ik kan hier nu, als Boer Zoekt Vrouw Waarzegster Extraordinaire, de boel gaan interpreteren als ‘groeiende gevoelens’, ‘aarzelende emoties die langzaam tot bloei zullen komen’ en ‘buiten beeld duwt hij haar de hele kamer door en communiceren hun geslachtsorganen zich helemaal suf’, maar we weten allemaal dat het een leugen is. Kan de productie nog leuk met die domme kaars van de Speeddates aan komen zetten, maar die waakvlam gaat de boel ook niet redden. Ze moeten gewoon nog romantisch doen zodat wij nog een sprankje hoop hebben voor de terugkomaflevering van volgende week. Zo gewiekst zijn ze wel, de fuckers van de productie.
Russische Prno
Het is toch wonderlijk hoe het brein werkt. Dit hele programma is erop gericht dat eenzame agrariërs de liefde vinden. Dat is het programma waar wij met meer dan vier miljoen mensen naar kijken. Boer Zoekt Vrouw. Maar hoe komt het dan dat, zodra een boer ook echt zijn vrouw gevonden heeft, ik van walging begin te kokken? Of was ik de enige die bij Jan en Rianne en hun kinderwens en hun kindernamen ‘OH HEERE VERLOS ONS’ naar de televisie schreeuwde?
Het was te veel, het ging te snel. Wij zijn nauwelijks bijgekomen van die kattencamera en dat standbeeld voor de ex-verloofde van Rianne en nu begint Jan al over ‘hoeveel kinderen doen we’ en dan ook nog hoe ze moeten heten. Waarbij bleek dat Jan -zo stelde mijn BZV-makker Alex- de laatste tijd wel erg veel Russische porno heeft bekeken, met zijn Mieljoesjka en Alana.
Maar goed. Nu kan ik hier dus de cynische trut gaan uithangen, en schamperen over die lelijke namen en over alwéér die blauwe coltrui en het elkaar achterna zitten in dat aquarium of wat was dat, en over de toeristenbus en dat ik bij elke scene riep ‘HOE LANG MOT DIT NOG ZO?!?’ maar ik kan voor de verandering ook eens lief en positief doen.
Want kijk ze nou toch eens. Jan kan het amper geloven. Zo’n droomvrouw. Die precies op zijn lijn zit, qua alles. Nou, dat is toch skitterend? Met wie hij zo lekker kan donderstralen, en die gewoon gezellig meegaat naar een Dubliners-coverband. Het is precies wat ze allebei wilden, en ik hoop van harte dat ze nu een dikke middelvinger opsteken naar al die cynische blonde kut-blogsters die veel te afgestompt zijn om nog van puur liefdesgeluk te kunnen genieten.

De balenpers en de random skank
‘GOEIEMARGEN. We sijn nu in Krowaasie, en het voelt allemaal hatstikkene fertrauwt. En straks gaan we naar een konset met klassieke mussiek.’
U hoort het: ik ben alvast aan het oefenen voor mijn Rimke-podcast.
Wat viel er op in Dubrovnik? Nou allereerst: wat voor extreme knapperd Rimke is. Zo zonder make-up, in zo’n Echte Boter-badjas. HALLO! Waar waren al die uitgebreide make-up sessies tijdens de logeerweek in godesnaam voor nodig? Rimke, je bent skitterend mooi. Meen ik serieus. Als ik ‘s ochtends wakker word zie ik eruit alsof iemand met een balenpers over mijn gezicht is gereden, ze me met van dat kuilplastic hebben omwikkeld en daarna voor dood achterin het veld hebben achtergelaten. Zo zie ik eruit. Rimke is van een heel ander kaliber.
Verder blijft Tom maar herhalen dat hij nu echt wel serieus is en deze verkering heel anders aanpakt dan hij voorheen altijd deed. Ik weet inmiddels precies wat voor jongen hij vroeger was. Vijftienjarige meisjes, schrijf alsjeblieft mee zodat je nooit in deze val zult trappen:
Tom is de lokale knapperd die op elke kermis met een lichte verveeldheid een random skank versierde, waardoor de skank zich dan even heel erg speciaal voelde, en met wie hij dan in een hoek van de kroeg verveeld ging staan tongen. Dat verveelde kwam van hem hè. De random skank dacht altijd dat ze de liefde van haar leven had gevonden. Zijn vrienden namen deze zoenpartij al niet eens meer serieus omdat ze hem dit kunstje iedere week zagen flikken en geen enkel meisje langer dan een weekend in de picture bleef.
Ik weet dit omdat ik altijd versierd werd door de beste vriend van dit soort verveelde knapperds. Zijn beste vriend was altijd lelijk maar grappig. Dat was meer mijn league.
Enfin. Genoeg over mijn belabberde versierervaringen. Terug naar Dubrovnik, alwaar er motor gereden werd, wat er best wel heet uitzag, en waar Tom ‘waar denk je aan?’ vroeg, waar Rimke niet echt iets zinnigs op kon antwoorden, waardoor ik nu denk dat zij haar handen op haar heupen en haar hoofd al bij de deur heeft. Ja, alweer zoals Bløf. Ik denk gewoon niet dat het iets blijvends is. Omrop Fryslân maakte een reportage in de kapperszaak in Wommels waar Rimke werkt, en de knipsters mochten niks zeggen en Rimke zelf ook niet, maar geloof mij nou maar: deze liefde is een duidelijke carbidbusliefde. En je weet wat het is met carbidbus schieten: dat is ook maar één dag per jaar leuk en interessant.
Gewiekst, fuckers van de productie!!!
En ineens was daar liefde. Handjes vasthouden, Red Bull voor elkaar kopen, over de kerstmarkt lopen, elkaar masseren je door een ander laten masseren, verliefde blikken en -na de massage- zo’n seksgrijns en van die post-coïtale rode wangen. Zou er dan tóch liefde zijn tussen Bertie en Esther? Of, zoals ze in showbizzland genoemd zouden worden: Berster?
Waren ze dan toch wel 4 life en 4 ever? Waren al die weken van ongemakkelijke stiltes, lege koelkasten, oranje wegwerkersjassen, moeizame gesprekjes in de paardenwei en kaasfonduezoenpartijen dan toch ECHT ERGENS GOED VOOR?!?!
Niet te geloven ongelooflijk. Echt bizar, wat een plotwending, niet normaal. Of heeft Bertie inmiddels gecapituleerd en doet ze voor de vorm net alsof de liefde welig tiert maar doet ze dit ook alleen maar om de productie tevreden te stellen en om voor ons de suspense op te bouwen naar de terugkomdag van volgende week?
Heeft de productie misschien gezegd: pas als je je verliefd gaat gedragen krijg je weer Red Bull voor ons, en tot die tijd houden we het ver bij je vandaan?
OMG DIT ZOU ALLES VERKLAREN.
HAAR APATISCHE GEDRAG.
EN HAAR NUKKIGE NUKKEN.
ZE HEBBEN HAAR GEWOON OP EEN CAFEINEDIEET GEZET.
Gewiekst, fuckers van de productie! Heel gewiekst!
Of deze twee de terugkomdag hebben gehaald, hangt dus helemaal af van de hoeveelheid energiedrankjes in de buurt van Berster.

Een groot kenner van tantraseks en basgitaar
Ineens vielen ons de schellen van de ogen. Al dat gevleem en gefrut en gefriemel van Geert was al die weken helemaal geen geilheid. Het was gewoon een grote schreeuw om liefde en erkenning. Een grote overschreeuwing van zijn onzekerheid. En nu heeft hij de liefde, en nu wil hij zeker weten dat ze nooit meer weggaat. Dat ze altijd bij hem zal blijven. Terwijl hij ook weet dat hij de makkelijkste niet is. Hij heeft namelijk ADHD, en wel vier keer zo erg als andere mensen. En dat is moeilijk.
Dat zijn Mannie het zo lang met hem heeft uitgehouden, dan vindt hij ongelooflijk. En dat moet ‘die ander’ of ‘die nieuwe’ nog maar kunnen. Als je ‘m zo hoort praten heeft hij daar weinig vertrouwen in.
En daarom drukt hij haar maar zo dicht mogelijk tegen zich aan. Roept hij: ik zal je laten voelen hoe blij ik met je ben. (Ja, ik vond dat ook een behoorlijk onsmakelijke uitspraak.) Want als hij de hele tijd maar laat weten hoe dol hij op haar is, dan zal ze wellicht blijven.
Het is lief en aandoenlijk, maar zo werkt het niet. Een groot kenner van Tantraseks en basgitaar -zijn naam is Sting- zei het ooit al: If you love somebody, set them free.
En zo is het maar net, Stingemans. Van al dat geplak en geklef wordt Hetty zo iebelig dat ze nog amper lucht krijgt. Maar nu moet Geert wel op tijd doorkrijgen dat hij even naar Hetty moet luisteren. Dat ze hem wel zal vertellen wanneer het wel even genoeg is met al dat gelebber. Maar Geert is zo druk met het goed doen, dat hij vergeet te luisteren.
Het was moeilijk om naar te kijken. Zoals hij de hele tijd in haar persoonlijke ruimte ging staan. Hoe zij haar hoofd afwendde.
Ik hoop dat Geert rap zijn gevoelens onder controle gaat krijgen, want zoals ik zelf altijd zeg: een onzekere man is niet sexy. Het is als man zaak om ergens in het grijze gebied tussen Thierry Baudet en Onzekere Geert te gaan zitten. Qua benadering van de vrouw. Maar goed, dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want al die gevoelens maken toch overal een zooitje van.