BOER ZOEKT VROUW 2015, AFLEVERING 12: EEN EPILOOG MET VOORAL VEEL BRACE ERIN.

Toen Claudia en ik -de Cagney en Lacey van de televisiekritiek- gisteren bij de studio van DWDD aankwamen, stond er paparazzi te wachten. En niet één pukkelige puber met een iPhone die het dagelijks leven vult met het F5′en van P2000, maar échte paparazzi met telelenzen en alles. Die enge zoon van Joop van Tellingen, bijvoorbeeld, met zijn pafferige schandalenhoofd.

Toen ik uitstapte deden ze een routineuze *klik*. Die klik zei: we hebben geen idee wie je bent, maar wellicht blijkt over een aantal maanden dat je de bastaarddochter van Ron Brandsteder bent, en dan komt dit mooi van pas. Toen Claudia uitstapte deden ze allemaal van klik klik klik en toen riepen ze ineens of ze ook een foto van ons allebei mochten. Toen dachten ze blijkbaar allemaal dat ik haar vriendin was.
Ja, mijn leven is heel glamoureus. Om met Brace te zeggen: Ik ben gezegend met een mooie stem, twee hits, en toch neem ik nog gewoon de tram.
Maar wáárom waren wij daar? En waarom stonden die pannenkoeken van de roddelpers daar? Vanwege de boeren. Die natuurlijk via de parkeergarage naar binnen waren geslopen en in de DWDD-ontvangstruimte al lang en breed aan de melk, biest en hangop zaten. (Haha nee natuurlijk niet. Aan de cola.)
En nu willen jullie natuurlijk allemaal weten: hebben ze je geslagen ja of nee? Waren er hooivorken waarmee ze je achterna hebben gezeten ja of nee? Hebben ze je gemarteld zoals de Duitsers Jeroen Krabbé martelden in Soldaat van Oranje? Waren er tuinslangen en zo ja: waar gingen ze in?
Nee natuurlijk niet. De boeren waren namelijk heel lief. En hun vriendinnen ook. En ze waren helemaal niet kwaad op ons. Ze vonden ons juist heel aardig. Alleen vond ik het heel jammer dat Rimke er niet was. Daarom hier speciaal een bericht voor haar. (Want ik weet van Tom dat ze dit leest, omg.)

Hoi leave Rimke, wat jammer dat je er niet was. Ik had graag even met je willen praten over Ypecolsgea, wielrennen en Wommels, maar goed. Dat komt dan wel een andere keer. En wat jammer dat het uit is. Maar je moet het ook wel écht voelen he? Als het in het begin al niet helemaal fantastisch is, dan moet je het niet eens proberen, ben ik van mening. Je moet niet gaan hopen op gevoelens die wellicht ooit nog gaan komen. Want zo werkt dat niet. Niemand is perfect en elke relatie heeft zo zijn gedoetjes, maar uiteindelijk moet je die ander wel de Allerleukste Aller Tijden vinden.
Dat je ‘The way you make me feel’ gilletjes slaakt wanneer hij aan komt lopen.
Daar moet je voor gaan. En niet voor minder. (Onthou dit mensen, van die gilletjes.)
Groetjes van je grootste fan, Nynke.

Oké terug naar gisteren. Want wat blijkt: ik heb Rianne al die weken ERNSTIG tekort gedaan want a) Die blauwe coltrui had ze maar één dag aan, maar die dag gebeurde er dus ineens heel veel dat de uitzending haalde en b) ze komt oorspronkelijk ook uit Friesland en c) ze heeft ook een racefiets. Zoals Beyoncé eigenlijk had moeten zingen:
WHO RUN THE WORLD?
FRIEZINNEN MET EEN RACEFIETS!!
WHO RUN THE WORLD?
FRIEZINNEN MET EEN RACEFIETS!!
ETC ETC ETC
BLIKSTJINDER!!!
FRIEZINNEN!!!
RACEFIETSEN!!!
Ik hoop dat ik de boel zo even heb rechtgezet.
Dan kunnen we nu verder met die songtekst van Brace die ik net al even succesvol in jullie hoofd geprent heb. Want vraag jezelf eens af, ben je blij met het leven dat je leeft elke dag?
Nou, de boeren waren dat wel. En ze zouden zo weer meedoen aan dit programma. Ook al hebben ze zich maandenlang op moeten sluiten in hun schuur. Lagen die gore ratten van de roddelkampioen de hele dag op hun buik in het natte gras om een foto van ze te kunnen maken. Moesten hun liefjes in een sumoworstelpak en met een bivakmuts op in andermans auto naar hun toe scheuren. Om maar niet herkend te worden.
Opgejaagd wild.
Tom had ervan moeten kotsen, en ik snap dat.
Yvon moest er ook een beetje van overgeven in haar mond. Maar wat ik mezelf dan afvraag (tomme Brace, wat heb je toch een catchy hit gemaakt), en wat ik tijdens DWDD ook aan probeerde te kaarten (maar ik kwam niet verder dan ‘montage!!!’ roepen): je kunt de media de schuld geven van deze hetze, maar het beeld dat is neergezet, dat is toch neergezet door de KRO zelf? Het beeld dat wij hebben gekregen van Boer Geert, met al dat gelebber en gesnuffel, dat heeft de KRO toch zelf bij elkaar gemonteerd? Had Yvon dat niet gewild, dan had ze alleen tegen de montage hoeven zeggen dat ze iets minder tongen en iets meer shots van grazende koeien had gewild. Dat is zo geregeld. Zoals Theo tegen me zei: ‘We hebben het heel gezellig gehad. We hebben een paar keer heel gezellig de koeien gemolken.’
Maar dát zenden ze niet uit. Logisch ook: het zwijgen aan de keukentafel geeft meer drama en meer suspense. Geluk is mooi, maar niet interessant.
Begrijp me goed: ik zal de roddelpers nooit bijvallen. Want dat zijn gewoon parasieten die klaarkomen op andermans ellende. Maar wij, de argeloze kijker, krijgt van de KRO nooit de waarheid, maar altijd het verhaal dat zij willen vertellen. Dat geeft niks, want zo werkt tv nu eenmaal, maar programmamakers: ga dan ook niet achteraf lopen janken dat de media zo hard is. Zij reageren op het beeld dat jij hebt gemaakt. Als je dat niet bevalt, moet je misschien ook eens kritisch kijken naar hoe je die mensen portretteert.
Enfin.

De boeren leken er zelf totally okee mee te zijn. En waarom zouden ze ook niet? Ze hebben bijna allemaal de liefde gevonden. Ze zijn godsnakende gelukkig. Ze mogen, zoals ik vorige week al zei, een hele dikke middelvinger maken naar al die Twitteraars en andere meninghebberts die zeiken over de kleur van je coltrui, je communicatieve vaardigheden, je handtastelijkheid en de manier waarop je ‘haarspeldenbochten’ zegt. Je hebt heel Nederland mee laten kijken op je kwetsbaarste momenten.
Ik heb zelf in mijn leven menig man proberen te versieren. Negen van de tien keer mislukte dat, en bleef ik alleen achter op de dansvloer, met een biertje in de ene- en mijn geknakte hart in mijn andere hand. Ik dank het Opperwezen nog iedere dag dat er op die momenten geen cameraploeg naast me stond die inzoomde op mijn teleurgestelde gezicht, daar zielige muziek onder monteerde en de boel zo aan elkaar knipte en plakte zodat het leek alsof ik een spastische, doofstomme idioot ben die nog geen drie woorden achter elkaar kan uitspreken. En die dan óók nog zeiden: ‘Kunnen we dit nog één keer doen? We willen de afwijzing ook nog graag vanuit een andere hoek filmen.’
Ik heb altijd mogen daten in de anonimiteit, en dat was voor mijzelf al genant genoeg. Daar zou ik nooit 4 miljoen kijkers bij willen hebben.
Daarom: petje af, mannen en vrouwen. En nu allemaal weer effies op adem komen, de boel de boel laten en dan supergelukkig worden met wie dan ook. En KRO: vraag jezelf eens af etc. etc.
Heeft Brace alweer het laatste woord.

Of nee.
Mag ik nog even?

Ik heb de afgelopen weken met heel veel plezier deze stukjes geschreven. En ik heb nog meer genoten van al jullie lieve reacties. Dus ja Brace, ik ben heel blij met het leven dat ik leef elke dag. Tot volgend seizoen, lekkere hapsnurkers van me!