MARCO BORSATO 25 JAAR: IS MEER DAN IK ALLEEN. (SPOILERALERT: HET IS VEEL MEER DAN IK ALLEEN.)

Ik had eindelijk weer eens een zondagavond vrij. Het was heerlijk. Want, zoals Peter Middendorp vandaag in de Volkskrant zegt: als columnist naar iets kijken met als enig oogmerk er een column uit te halen ‘is alsof je op een feestje met de bardienst bent belast’.
Maar toen zapte ik naar RTL4 en kwam ik ineens in zo’n bizarre tv-documentaire terecht. En ik toen lag ik er ‘s nachts van wakker. Visioenen kwamen tot mij. En ja, dan kun je er maar beter een klein stukje over schrijven.
Ik heb het over de documentaire Marco Borsato 25 jaar: Is Meer Dan Ik Alleen. De titel is waarschijnlijk ook bedacht door John Ewbank. Ik gok dat het een zin is die het Koningslied niet heeft gehaald.
Enfin.
Marco zit 25 jaar in het vak en dus is hij jarenlang gevolgd door een documentairemaaktster die alle hoogte- en dieptepunten vastlegde. Zei je nou ‘alle’, Nynke?
Ja fokking hell werkelijk waar álles wat er überhaupt ooit in Marco zijn leven gebeurd is. En álles heeft de docu gehaald. Ofwel: alles wat door de beugel kan. Ik had wel zin in een avondje cokesnuifrellen, schuinsmarcheeranekdotes en orgiesamenvattingen, maar helaas: dat niet.
Dat in ieder geval gisteren nog niet. Want dit is een docu die in ZES DELEN door RTL wordt uitgezonden. Kraist alaif, ZES AVONDEN over Marco Borsato. Is de documentairemaakster de dochter van Loe de Jong? Hoe breedsprakig kun je zijn? Het schijnt dat het eerst vier delen zouden worden (ook al debiel veel) maar dat RTL gevraagd heeft om er zes van te maken.
Ik zag meteen Erland Galjaard in een badkuip vol vanillevla liggen, met een lauwerkrans op zijn hoofd. En maar schreeuwen tegen zijn slaven ‘IK WIL ZES DELEN!!! WE MOETEN MEER MARCO!!! HET MAAKT ME NIET UIT DAT HET DAN SAAI WORDT!!! WAAR IS MIJN KAPPER?!?! MIJN PERMANENT ZAKT IN!!!’ En rénnen dat ze deden, die slaven!

En zo is het ook gemonteerd: het moet allemaal zo lang mogelijk duren. Allereerst hebben ze de naaste medewerkers van Marco samen met de prins himself in een Zwitsers chalet gezet om bij een vuurkorf te praten over zijn carrière. Dit zorgt voor een Wham ‘Last Christmas’ sfeer, waarbij je stiekem wedjes gaat leggen op wie Jan Tekstra nou verliefd is: op Marco of toch op John Ewbank?
De Borsatoband in een skilift, Marco met een djembé en heel veel amicale omhelzingen en schouderklopjes. Iedereen wil heel duidelijk laten merken dat het een vriendenploeg is hoor, die band van Marco. Met een grappige Italiaanse bassist die iedereen aan het lachen maakt (malle man) en veel grofgebreide truien, van het soort waar Marco al twintig jaar in rondloopt.
Daarnaast is John Ewbank geïnterviewd in iets wat het meest leek op de binnenkant van een pyramide. Die man heeft een bizarre interieursmaak.
Maar goed, dit is alleen de sfeer. Hoe waren de verhalen? Nou, die waren dus heel langdradig. Ik geloof dat de regisseuse tijdens de montage minstens een kwartier op de wc heeft zitten poepen. Oude Libelle erbij. Even lekker zitten. En ondertussen de band gewoon door liet lopen. Kan het haar schelen. En als het nou anekdotes waren van het kaliber ‘en toen hing Mary Borsato in een bananenpak in de nok van het Gelredome en niemand wist waarom’ dan zeg ik: ja. Smeer maar uit. Kan me niet lang genoeg duren. Maar een kwartier praten over ‘John Ewbank woonde in Zoetermeer’? Dat is echt te veel eer voor Zoetermeer. Ik heb het gecheckt en: dat vindt Zoetermeer zelf ook.
Het blijkt dat de manager van Marco ooit tegen hem heeft gezegd dat hij zijn snor af moest scheren, en dat zijn moeder zijn kleding niet meer mocht maken. Dit was een heel moeilijk moment, want Marco was heel erg gehecht aan zijn gezichtsbeharing en aan zijn perzikkleurige blazers met schoudervullingen.
Pfoe, wat een beslissing.
Het leven van een manager is heel niet gemakkelijk, blijkt maar weer.

Ik zeg: dat was eigenlijk het begin van het einde. Toen kwamen de Nederlandstalige nummers waarvan we alleen ‘Als jij maar naar me lacht’ hoeven te onthouden. En daarna die periode dat John Ewbank alleen maar wilde schrijven over de bestemming van dit leven en het water dat maar stroomt en stroomt en waarheen waarvoor? Daarna ging hij definitief aan de droks, want zonder verdovende middelen kan ik de songtekst van ‘Rood’ gewoon niet duiden.
En daarna gingen ze failliet. En daarna kwam de wederopstanding. Prop hiertussen nog ergens de opkomst van Leontien en zijn superslechte filmdebuut en je bent er wel zo’n beetje. Maar goed, dat mogen we dus de komende vijf (!!!) weken bekijken, want gisteravond zijn we pas tot ‘Dromen Zijn Bedrog’ gekomen. PAS TOT ‘DROMEN ZIJN BEDROG’!!!
Deze documentaire is een beetje als een telefoongesprek met je moeder. Als je een kwartier mist doordat je je telefoon even hebt neergelegd om een preitaart te maken, dan maakt het niet uit. Als je hem oppikt hoor je nog net ‘maar ze hebben het huis tóch weten te verkopen en daarom wonen Durk en Hiltsje nu in Offingawier’ en dan weet je alsnog precies wat je moet weten.