Terug

BOER ZOEKT VROUW 2015, AFLEVERING 9: GLENN MEDEIROS, SCHRAALHANS, MIJN MOEDER HAAR STOOFPEERTJES EN EEN HOOFDSTAD MET EEN R.

HEBBEN JULLIE OOK ALLEMAAL DIE LAATSTE PAAR SECONDEN VAN DE AFLEVERING HONDERD KEER TERUGGESPOELD OM TE KIJKEN WIE GEERT NOU WEG GAAT STUREN?!? HET LEEK FOKKING ‘WIE IS DE MOL’ WEL!!!! WAT ZIJN DIT ALLEMAAL VOOR VERBORGEN AANWIJZINGEN?!? WIE MOET ER WEG?!?! HETTY OF ADA?! ADA OF HETTY?!? OF TOCH DE HOND?!?! HOTSTERNOKKE DIT IS NIET TE DOEN!!!!
Hoogtepunt van dit seizoen. Nu al. Zoveel suspense heb ik niet meer gevoeld sinds de laatste executie bij Wie is de Mol. (Moesten jullie ook zo huilen om Chris? Ja he? Superzielig was het. Je gunde het hem zo. Hij is zo leuk. Maar dit is totaal off-topic dus daar hebben we het later nog wel eens over.)
Verder overheerst bij mij thans het ‘schiet nou eens een keertje op’. Ik zit voor mijn gevoel al sinds de zomer van ’45 naar deze logeerweek te kijken. De hele tijd dat gemelk en geakkerbouw etc. etc. De dagen rijgen zich aaneen, ik zie het gras praktisch groeien. Ik heb inmiddels een spinnenweb tussen oor en onderkin hangen. Zó traag gaat het. Ik wil naar de citytrips en dat de stelletjes dan romantisch over een lokale markt moeten lopen en dat ze dan ongelooflijk afgezet worden bij het kopen van een met de hand beschilderde toiletrolhouder en dat op dag 1 al blijkt dat ze eigenlijk helemaal niet bij elkaar passen maar dat ze dan nog verplicht drie dagen met elkaar moeten zwijgen. Dat wil ik.
Maar ja. Voordat het zover is moet er nog van alles gekozen worden. Waar we deze week een begin mee maakten. Soms was het onverwacht, soms niet. EN SOMS WAS HET GEERT EN BEN IK TOTAAL IN DE WAR EN ALLES!!! Er waren in ieder geval allerhande emoties waar we het nu lekker even met elkaar over gaan hebben. Of althans: ik leuter erover. Zal ik daar eens mee beginnen? OKE DAN.
Zoals een kat naar een pasgeboren baby kijkt
Verrassend ding 1: De moeder van Tom blijkt verrassend veel op Carola Smit van BZN te lijken. Zijn het zussen? Of is dit gewoon Noord-Hollandse klederdracht: zo’n pittig zwartgeverfd kapsel en zo’n zuinig bekje? De moeder van Jan Smit heeft het ook, dus ik zou zomaar gelijk kunnen hebben. Verrassend ding 2: Tom en zijn moeder presteerden het om een totaal onsamenhangend gesprek te hebben over de meisjes. ‘Ik vind het bijzonder’ ‘Ja, maar je moet nietteh…’ ‘Nee, het is niet zo dat ik denk van nou..’ ‘Nee ja nee.’
En toen wisten ze allebei wat er gedaan moest worden, want ze knuffelden lang en intens zoals alleen moeders en zonen dat kunnen. (Mijn moeder moet regelmatig naar haar opticien omdat haar leesbrillen vaak kapot gaan. ‘Hoe komt dat toch?’ vroeg de opticien. ‘Ik knuffel mijn kinderen teveel’, antwoordde mijn moeder.)
Lief he?
Maar we hebben het nu niet over mijn eigen lieve moedertje. Die waarschijnlijk die vrouwen totaal plat zou knuffelen en ze daarna misselijk zou voeren met snert en stoofpeertjes en appeltaart en een Vienetta-boomstam en ze daarna langdurig zou vragen naar hun jeugd en hun familie en hun onzekerheden en daarna zou ze onze eigen fotoboeken erbij zou halen en vertellen over Friese tradities zoals oranjekoek en de Elfstedentocht en dat het Friese alfabet geen ‘c’ heeft etc etc en daarna zouden die vrouwen allemaal van haar houden. (Zo gaat het namelijk altijd.)
Maar goed, we hebben het over Jos, de moeder van Boer Tom. Een andersoortige vrouw. Die maar zuinigjes reageerde op de meisjes. Een beetje zoals een kat naar een pasgeboren baby kijkt. Een blik van ‘ga jij nou alle aandacht opeisen?’ En van ‘je weet toch wel dat ik hier het allerbelangrijkst van iedereen ben?’ En: ‘Ik haat je sowieso dus probeer maar niks.’
Ik moet zeggen dat de mannen van de montage mij trouwens mooi op het verkeerde been hadden gezet. Toen duidelijk werd dat Tom zou gaan kiezen, en wij hem ineens met Leonie zagen smiespelen. Ik slaakte een ijselijke gil en gooide een volle koffiekop naar de televisie. Oh god nee Tom. Doe het niet.
Deed ‘ie dus ook niet. Godzijdank. Hij koos voor Rimke, die toen ineens romantisch moest tongen terwijl de geluidsman met zijn harige tamponmicrofoon boven haar hoofd hing en de productie vroeg of ze dat moment nog een keer over konden doen omdat er net een schaap doorheen hoestte. Doe dan maar eens romantisch.
Leonie vond het goed zo en was er helemaal oké mee. Oké prima dan. Ze bleek wel ineens te roken. Zou ik ook doen hoor. Even kwaad een peuk wegpaffen. Brand dan meteen een gat in die stomme sjaal van je, zou ik zeggen.
Wat verder nog ter tafel komt: ik ga een Rimke-podcast beginnen. Want ik kan haar echt fantastisch nadoen.
Deze crematie is echt énig
Ooooh gezelligheid! Een kring met vrienden en familie! En gebakjes! En koffiekopjes met koffie erin of een flesje bier waar je gezellig mee kunt proosten! De gasten van Geert waren door het dolle. Op zijn Gronings door het dolle dan he. Daar zie je misschien aan de buitenkant niet veel van, maar vanbinnen klotst en kolkt het en zijn ze fokking euforisch. En dan hadden ze de augurken met cervelaat nog niet eens gezien!
Daar had ik graag bij willen zitten hoor. Beetje leuteren over de prijs van de melk en de voors en tegens van mais verbouwen. Ik zou super in mijn element zijn. Dat waren Ada en Hetty ook, maar zeg nou eerlijk: wanneer is Ada niet in haar element? Bij Ada is alles gezellig en enig en fantastisch en een genietmoment. In mijn whatsappgroep vroegen we ons af hoe Ada tijdens een crematie doet. ‘De cake is echt héérlijk!’ ‘Ik denk dat hij het in de hemel echt enig heeft!’
Maar dit terzijde.
Ze gingen lekker met zijn allen frustukken, zodat Geert even in Duitsland met zijn meisjes hand in hand kon lopen. De totale Anton Heyboer-experience.
Geert zat aan de kont van Hetty alsof ‘ie ’m moest taxeren en het flonkerende en flikkerde, maar goed: VOOR WIE FLONKERDE HET??! Voor Ada haar genietmomentjes of voor Hetty haar ene grote genietmoment daar onderaan haar rug?

Let’s get it on alsjeblieft
De Scandinavische arthousefilm van deze week speelde zich af op de boerderij van Theo, alwaar Nancy zo’n beetje aan alles twijfelde. Aan gevoelens, emoties, gaan slapen of een spelletje doen. Enzovoorts. Terwijl we allemaal weten wat de situatione daar nodig heeft:
Seks.
Gewoon seks.
Gewoon een nachtje samen in de bedstee en dan kijken of het klikt. Even al die onzekerheid eruit batsen. Na een nacht weet je heus wel of er iets flikkert en flonkert of dat je beter je biezen kunt pakken.
Soms is het leven heel simpel.
Maar goed, dan heb je natuurlijk Yvon en haar crew die op de boerderij de slaapzakjes hebben uitgerold en tot diep in de nacht in de aangrenzende kamer zitten te pimpampetten. Dat sekst natuurlijk verre van comfortabel. Yvon haar stem draagt nogal ver. Zet je net de naald op ‘Marvin Gaye’s Alle Dertien Hitsig’, hoor je Yvon ‘EEN HOOFDSTAD MET R!!!’ roepen.
Let’s get het dan nog maar eens on, mensen.
‘REYKJAVIK!!!!’
Dus ondertussen praten Nancy en Theo de hele tijd maar. En spelen ze Mens Erger Je Niet. Als je daar geen slappe tepels van krijgt, dan weet ik het ook niet meer. Desalniettemin wil Nancy wel met Theo op citytrip. Al kostte dat wel enige overredingskracht van Yvon. Omdat Nancy doet alsof ze, door in te stemmen met die citytrip, ook meteen instemt met een huwelijk en een lang en vreselijk leven met een man met een kaasmutsje op. Nee Nancy, je zegt alleen ja tegen een citytrip, oftewel: je zegt ja tegen zestien superawkward scenes in Wuppertal of Rostock of weet ik veel. Waar wij onwijs van gaan genieten. Gun ons dat, Nancy. En let’s get it nou een keertje on, alsjeblieft.
Ik hoop dat ik nu alles heb opgelost
Bij Bertie is het kiesmoment ook aanstaande en daar is Nederland ook wel aan toe. Want emotioneel is Schraalhans daar echt Keukenmeester. Ze slepen eens een bos takken van de ene kant naar de andere kant, ze ploegen eens een stukkie land om, en dat was het dan wel. En oh ja, telkens is daar het terugkerende probleem: wat zullen we eten? En het andere terugkerende probleem: want er is niks in huis. Want dat Schraalhans Keukenmeester neemt Bertie gewoon nogal letterlijk.
Hebben HelloFresh, Stichting Het Vergeten Groentenkrat en Renesses Afhaalchinees ‘Het Gouden Oorijzer’ al gebeld om Bertie als ambassadeur te vragen? Zo niet: waarom nog niet? Zoveel geld, en toch zo weinig boodschappen. Het is echt ongelooflijk. Iedereen die logees krijgt haalt toch op zijn minst een zak afbakpistolets en een pak houdbare melk in huis? En als je dat onverhoopt bent vergeten DAN REGEL JE DAT EEN DAG LATER TOCH?!?
Het is gewoon niet te doen. En dan dat geleuter van zowel Katherine als Esther over gevoelens en emoties. Dit duurt gewoon al veel te lang. Iemand moet deze mensen uit hun lijden verlossen. Bertie kiest toch voor Esther, en dan kan Katherine terug in Nijmegen de vrouwen van zich afslaan want ze is gewoon een leuk mens maar niks voor Bertie.
Zo. Heb ik het nu allemaal opgelost? Of moet ik mijn moeder nog even langssturen met een krat vol stoofpeertjes en Vienetta-boomstammen?
Wat ik nog wel leuk vond was dat toen het EINDELIJK ergens over ging, namelijk over de liefde voor je kinderen, Esther ineens begon over haar liefde voor Fidel en Miss Kitten, oftewel haar hond en kat. Die misschien wel niks terugzeiden, maar voor wie je wel veel liefde kunt voelen.
Tuurlijk Esther.
Is ook helemaal zo.
We willen je echt niet buitensluiten in dit gesprek over onvoorwaardelijke kinderliefde waar jij geen weet van hebt.
Het Knuffelrock-effect.
Bij Jan moest er ook gekozen worden en ook daar waren wij als Nederland onwijs aan toe. Want ik heb zelden twee vrouwen gezien die zo kunnen leuteren als Rianne en Marieke. Potjes, dekseltjes en wederom die vermaledijde gevoelens en emoties. Muren die afgebroken worden of juist opgetrokken worden. ‘Pijn is een emotie, en emoties kun je uitschakelen’. Toen Rianne dat zei hing ik met mijn vingers tussen de bankschroef om te kijken of dat niet gewoon geleuter was. Het bleek geleuter.
Rianne had de gevoelens en emoties inmiddels ook al niet meer onder controle. Sinds de strandwandeling waren er kriebels. Het Knuffelrock-effect. Laat twee mensen op het strand lopen en ze denken meteen dat het een Knuffelrock-cd hoesjescoverfotoshoot is en ze horen meteen ‘Nothing’s gonna change my love for you’ van Glenn Medeiros.
Totally verloren. Meteen. Gelukkig bleek Jan dat ook te hebben. Of kwam het doordat ze in haar beige outfit perfect bij het skailederen bankstel kleurde?
Jan en Rianne waren heel lief samen etcetera etcetera, maar ik kijk toch vooral uit naar de citytrip die ze gaan maken, waarbij Rianne als een GVR naast Jan over die lokale markt loopt, op zoek naar die handbeschilderde toiletrolhouder.

Maar eerst krijgen we volgende week nog die vreselijke familiebezoekjes waar nooit ene klap aan is. Ik kijk er nu al tegenop slash naar uit.