Een dienstmededeling over Boer Zoekt Vrouw

Ik weet het: dit is vreselijk overdreven, om hier iets over te schrijven. Maar ik kreeg zoveel vragen, dat ik toch maar even iets heb getikt. Ik kreeg net zoveel brieven als Herman. En dan niet met vrouwen die me probeerden te imponeren met hun intensieve fanfare-verleden of hun bibliothecaresse-uiterlijk. Maar met kijkers die wachten op een stukje duiding. Voor al die mensen: hier een stukje duiding. 

Dag toegewijde BZV-fans van me,
Zijn jullie weer helemaal in jullie nopjes met het nieuwe seizoen van Boer Zoekt Vrouw? Ja he? Ik merk het aan jullie enthousiaste tweetjes en mailtjes. Lekker op zondagavond met een pot thee op de salontafel ‘OH GOD NEE NIET DIE’ naar de televisie schreeuwen, ondertussen woest brokken Tony’s Chocolonely naar binnen schrokkend. 

Ik snap dat helemaal. Prachtige zondagavond. Maar ik had zelf een iets andere reactie toen ik hoorde dat het nieuwe seizoen begon. Een grote vermoeidheid. ‘OH GOD NEE’, denkend.

Laat me het verloop van dit seizoen even voor je schetsen.
Het vooruitzicht van weer wekenlang een dwingende Yvon die bescheiden mannen richting een vrouw sleept. De aanblik van talloze ongemakkelijke gesprekken tussen mensen die niet gewend zijn om elkaar de liefde te verklaren terwijl een cameraman zijn apparatuur in hun snufferds duwt. De groepsdates, waarbij vrouwen elkaar wegellebogen bij een man die ze in de kroeg nooit hadden zien staan, maar die nu plotsklaps hun raison d’etre is geworden. De onhandig meehelpsessies in de melkput (‘Hihi, een uier, ieuw. Moet ik hier aan trekken?). Elkaar tijdens het schoonmaken natspuiten met de tuinslang. Intieme gesprekjes op de trekker. Stiekem tongen achter de kuilbult terwijl je gewoon een microfoontje opgespeld hebt gekregen, zodat je dus weet dat tijdens het aflebberen de jongens van de techniek elkaar high-fiven.

Een weekendje weg naar een buitenlandse stad waarvan men de taal niet spreekt en het eten niet kent. Afgezet worden wanneer je een souvenir koopt. Tongen in de branding. Voor altijd samen blijven met lots of sex en babies of bij de terugkomdag passief-agressief praten over waarom het toch niks is geworden.

Met je blote handen een irrigatiesysteem aanleggen.
Ook dit seizoen zag ik in één aflevering al genoeg om over te schrijven. Dat handenschudden van Olke leek verdacht veel op de Trump-handshake. Herman zei tegen Lieke dat ze veel lelijker was dan ze op de foto leek. Marc miste iemand op zijn speeddate omdat zij het te druk had met het redden van baby-olifantjes. Baby-olifantjes, for fuck’s sake. Sowieso mocht je bij Marc pas langskomen als je ooit in je leven een paar bavianenbillen hebt gewassen, ooit ergens als activiteitenbegeleiding van een weeshuis arme kindjes ‘klap eens in je handjes’ hebt geleerd of tijdens je stage MET JE BLOTE HANDEN een irrigatiesysteem door heel Ghana hebt aangelegd. Héél Ghana he? Niet halfjes lafjes maar één gedeelte van Ghana. Nee, dat hele fokking land want anders haalt Marc zijn neus voor je op en kiest ‘ie gewoon iemand die tijdens een date de hele avond met hem sexy gesprekken over cultuurgewassen kan hebben.

Je bent toch gek in je paasei als je die vrouw niet kiest?
De lat lag er nogal hoog. Zo hoog dat mijn knappe achternicht -die ook Nynke heet, natuurlijk- het niet tot de dagdate schopte. Terwijl zij dus awesome werk heeft, verblindend aantrekkelijk is en nog superslim ook. Maar goed, die doet dat allemaal in Fryslân. En hoewel onze provincie bekendstaat als het Ghana van Nederland: dat was niet genoeg voor Marc.

Kijk, ik kan daar prima iets over schrijven. Maar ik wil het niet meer. Ik heb een BZV-burnout. Ik wil er nog best naar kijken, en dan grappen maken in mijn EurovisieBritDWDDBZVBakt-whatsappgroep, maar daarna wil ik dan heerlijk gaan slapen.

Slapen. Ik hou tegenwoordig net zoveel van slapen als Riks van de kerk houdt.

Dus ik wens jullie allemaal veel plezier op zondagavond. Van onder mijn dekbed zwaai ik jullie enthousiast toe.